Reeds 44 jaar lang maken honden deel uit van mijn leven.

Als kind en als tiener voelde ik intuïtief aan hoe ik moest omgaan met onze Mechelse herders wanneer ze met volle energie en opwinding uit hun kennel mochten. Door het gedrag te laten zijn, door aanwezig te zijn maar niet te reageren, door ze even de tijd te geven, kwamen ze tot rust waardoor er daarna echt contact mogelijk was. 

Toen ik later mijn eigen Mechelse herder pup Tosca had, ging ik, gezwicht onder de sociale druk naar de hondenschool : "ze moet toch luisteren", "ze is dominant", "je weet niet wat je in huis gehaald hebt", "zo'n hond moet je de baas blijven"  om  - zo dacht ik toen - het beste uit mijn hond naar boven te halen. Korte leiband en slipketting. Dat honden met hun lichaam stress-signalen kunnen uitzenden wist ik toen nog niet. Ik had zelf geen kennis en had vertrouwen in de instructeurs. Tosca luisterde perfect, maar nu weet ik dat ze luisterde om de correcties te vermijden. 

Dankzij de connectiemethode heb ik teruggevonden wat ik als kind intuïtief aanvoelde. Honden willen net als ons alleen maar gelukkig zijn. Zij hebben in de eerste plaats zorg nodig. Je kan pas voor iemand zorgen wanneer je hem begrijpt. Het kennen van de hondentaal is daarom essentieel. Goed leiderschap is pas mogelijk wanneer je inzicht hebt en begrijpt wat je hond nodig heeft. 

In het samenleven met mijn huidige hond Pippa, een Springer Spaniël heb ik geleerd geen verwachtingen meer te hebben. Pas wanneer we onze verwachtingen loslaten kunnen we onze  hond leren zien zoals hij écht is.  Er zijn voor je hond en je hond laten zijn als een individu met zijn eigen gevoelens is een mooie uitvalsbasis om samen de wereld te ontdekken. Daarbij kan je je hond steunen en begeleiden als hij het moeilijk heeft. Het is een zoektocht naar een manier van samenleven waarbij alle leden van de groep gelukkig kunnen zijn.